1e week in Oost-Timor

Hey Allemaal,
Nou ik ben echt in een compleet andere wereld gestapt. Vanaf het moment dat we hier vorige week aankwamen heb ik me alleen maar lopen verbazen en mijn ogen uitgekeken. Eigenlijk al vanaf het moment dat we in Darwin in het vliegtuig stapten, want dat was een 30 mensen vliegtuig en het was echt het kleinste,krakkemikkigste vliegtuigje dat ik ooit gezien heb. Maar goed terug naar dit land, waar het ten slotte allemaal om gaat. Sommige dingen hier doen me wel een beetje aan Thailand denken, er staan wel 30 mensen met een kraampje naast de weg waar ze fruit verkopen en werkelijk elk keaampje verkoopt hetzelfde, ik vraag me sterk af of ze dan wel wat verkopen. de busjes die hier rijden zitten altijd overvol en de mensen hangen er gewoon uit, omdat ze er eigenlijk niet meer in passen en er zitten ook genoeg mensen op vrachtwagens (er boven op dus!).
We slapen voornamelijk bij Carlijn's oom: Eric, die in een huisje naast het ziekenhuis woont hier in Dili (de hoofdstad van oost-timor). De eerste dag dat we hier waren, wouden we naar het strand lopen, maar toen liepen we de verkeerde kant op en toen liepen we dus juist uit de stad in plaats van er in. Iedereen keek naar ons en alle kinderen kwamen naar ons toegerend en zwaaiden en ze riepen steeds maar iets naar ons en later kwamen we er dus achter dat ze de hele tijd 'Mallei' roepen, wat vreemdeling/buitenlander betekend. Wij zwaaien gewoon vrolijk terug en zeggen onze pas geleerde woordjes in het tetun tegen ze (dat is wat ze hier spreken: tetun).
Afgelopen weekend zijn Carlijn en ik meegeweest met een groep westerse mensen die hier ook werken op een paasweekend trip naar het meest oosterse puntje van het land: Tutuala, gingen. De reis om er te komen was al een super ervaring. Het was dus goede vrijdag toen en we moesten heel veel kleine dorpjes door en in elke dorpje waren 12 kruisen en veel van jullie zullen dit misschien wel kennen, want het is niet iets oost-timorees, maar ik had het dus nooit gezien. En in elk dorpje moesten we dus heel lang wachten tot deze mensen alle 12 kruisen langs waren, maar soms leek het wel alsof ze meer aandacht voor ons hadden dan voor wat ze aan het doen waren, want ze staarden ons allemaal aan.
Ook probeerden heel veel mensen ons steeds aan te raken (we weten nu wel wat het is om een popster te zijn hoor!) en dus hielden we onze armen maar binnenboord. Het was, vooral het laatste stuk, een enorm slechte weg en we zaten onder de blauwe plekken toen we aankwamen, maar het was alles meer dan waard. We kampeerden met deze hele groep aan het strand (en daarmee bedoel ik 5 meter van de zee af). En de zee was waanzinnig mooi blauw. Het was wel extreem primitief, mar dat was juist wel leuk, we sliepen onder een muskietennet, we kookten op een kampvuur op het strand, we wasten af in de zee en we gingen naar de WC in de bosjes. Het was dus geen camping ofzo (vraag me af of ze dat hier wel kennen..) maar het was practig om hier te kamperen.
De westerse mensen die hier werken vormen echt een beetje een groep en dat is op zich wel gezellig want het is hier dus normaal om elke avond (en vrijwel ook elke lunch) uit eten te gaan, maar het is ook zo goedkoop, dus waarom ook niet.
Wat me ook al is opgevallen is dat rijkdom en armoede zo dicht naast elkaar te zien is, een enorme villa van een 1 of andere ambassadeur naast een klein golfplaten hutje van een local.
Vandaag hebben we ook nog een kijkje in het ziekenhuis waar Eric dus werkt genomen. Nou dat leek geen eens op een westers ziekenhuis, het was wel bijzonder om te zien Het is duidelijk een stuk minder schoon en hygienisch, maar de gezondheidszorg is hier gratis, wat wel heel goed is want anders zou waarschijnlijk niemand naar het ziekenhuis gaan, want de mensen zijn zo enorm arm hier.
De mensen, honden, katten zijn hier allemaal zo ontzettend mager, het enige levende iets wat niet mager is in dit land, zijn de varkens en dat is wel confronterend om te zien.
Oke nou ik vergeet vast nog een heleboel dingen te vertellen, maar dat doe ik de volgende keer!
liefs Fleur